Morele stress heeft het potentieel om schadelijk te zijn voor de zorgverlener, het team, de organisatie én de bewoner, omwille van de impact op de kwaliteit van de zorg.

Morele stress is op zich echter niet volledig negatief. Een zorgverlener die morele stress ervaart, is moreel betrokken, laat zich door de zorg raken, weet wat voor hem/haar belangrijk is en ziet wat er op het spel staat, en stelt de zorg in vraag. De vraag ‘wat is goede zorg in deze bepaalde situatie?’ wordt als het ware opnieuw luidop gesteld (Vanlaere & Burggraeve, 2013).

Op die manier fungeert morele stress dan ook als een soort alarmbel: een ervaring van morele stress kan namelijk leiden tot reflectie op het eigen handelen (of het handelen van anderen), het in vraag stellen van de kwaliteit van de zorg en het mogelijks ondernemen van actie.

Morele stress vervult dus een signaalfunctie: hoewel het voorkomen van morele stress iets zegt over de werkomstandigheden of de individuele werknemers, zegt het ook iets over de kwaliteit van de zorg. Wanneer meerdere zorgverstrekkers met een dergelijk gevoel kampen, is dit een indicatie dat de kwaliteit van de zorg mogelijks op het spel staat.

Het ervaren van morele stress is een teken dat de zorgverlener aandacht heeft voor en wil voldoen aan de noden van de zorgvrager en hierbij een ethische norm hanteert. Zodoende is het dus een signaal van ethische betrokkenheid en een uiting van de bezorgdheid dat de kwaliteit van de zorg mogelijk in het gedrang komt. Morele stress kan op die manier de motor zijn voor ethische groei van het individu, het team en de organisatie (kritische zorgverleners, ethisch handelen en een betere kwaliteit van de zorg). Wanneer zorgverleners, teams en organisaties morele stress echter adequaat leren hanteren, dan kunnen zij met dit fenomeen omgaan zonder eraan ten onder te gaan. Dan is er sprake van morele veerkracht.